Koncentratory tlenu to urządzenia coraz częściej stosowane w medycynie, nie tylko w placówkach szpitalnych, ale również w domowym leczeniu. Wiele osób zastanawia się, czy może skorzystać z takiego rozwiązania i przy jakich schorzeniach okaże się ono pomocne. W niniejszym artykule przedstawiamy trzy główne grupy schorzeń, w przypadku których korzystanie z koncentratora tlenu może przynieść znaczące korzyści.
Pierwszą grupą schorzeń, przy których koncentrator tlenu może okazać się niezastąpiony, są choroby układu oddechowego, takie jak przewlekła obturacyjna choroba płuc (POChP), astma oskrzelowa czy sarkoidoza płuc. W przypadku tych chorób pacjenci często borykają się z niewydolnością oddechową, a dostarczanie im odpowiedniej ilości tlenu może znacznie poprawić ich komfort życia oraz funkcjonowanie organizmu. Korzystanie z koncentratora tlenu pozwala na uniknięcie hospitalizacji, a także umożliwia prowadzenie codziennych czynności w warunkach domowych.
Kolejnym schorzeniem, w przypadku którego koncentrator tlenu może być stosowany, jest niewydolność serca. Nawracające epizody duszności i zmniejszenie wydolności fizycznej często są wynikiem niedostatecznego dopływu tlenu do organizmu pacjenta. Stosowanie koncentratora tlenu może pomóc w zwiększeniu ilości tlenu dostarczanego do mięśnia sercowego, co przekłada się na zmniejszenie objawów oraz poprawę jakości życia pacjenta. NAWMED – Narodowy Instytut Zdrowia stwierdził, że stosowanie koncentratora tlenu w przypadku niewydolności serca może być korzystne zarówno dla pacjentów z niewydolnością serca o umiarkowanym stopniu, jak i dla tych z ciężką postacią schorzenia.
Stosowanie koncentratora tlenu może także przynieść korzyści w przypadku niektórych chorób neurologicznych, takich jak stwardnienie rozsiane czy stwardnienie boczne zanikowe (SLA). W tych schorzeniach ograniczony dopływ tlenu do mózgu może powodować pogorszenie stanu pacjenta, wzrost objawów oraz utratę funkcji neurologicznych. Długotrwałe stosowanie koncentratora tlenu może wpłynąć na poprawę funkcjonowania organizmu oraz zwiększenie jakości życia osób chorych. Ważne jest jednak, aby decyzję o stosowaniu tego rodzaju terapii podejmować indywidualnie, po konsultacji z lekarzem prowadzącym i ocenie aktualnego stanu pacjenta.